Flexibel Leven - met een slaapzak op zak: het leven van een TCK

Dit is deel 2 geschreven door mijn zus, zij is mijn eerste gastblogger. Bedankt! In deel 1 heeft zij geschreven over Flexibiliteit en medeleven van een TCK. Hier komt het vervolg: 

                                                                 *************

Ik weet niet meer of het een uitspraak is van mijzelf of van één van mijn broers maar na weer een verhuizing vroegen wij ons af waar thuis dan eigenlijk was… Het antwoord dat mijn moeder daarop gaf was: “Waar je slaapzak is, dat is thuis”.

Voor veel TCK’s zal dat vaak zo voelen. Het “thuis zijn” is een vluchtig concept. Je bent ergens nog maar net en meteen moet je al naar een nieuwe school, zwem- of muziek les… Je moet zo snel doen alsof je thuis bent terwijl het allemaal nog zo vreemd aanvoelt. In een onbekende omgeving was mijn slaapzak en ons gezin het enige dat een gevoel van geborgenheid bood, het enige dat niet vreemd was. Het gevoel dat je thuis bent is dan niet zo sterk verbonden aan een huis of aan andere materiele spullen, het zit in het geritsel van die slaapzak, de geur en de kleur.

Ik weet nog goed dat ik naar een nieuwe school ging waar je een bruin koffertje moest hebben waar je naam met witte letters op stond. Ik was ongeveer negen jaar en het was belangrijk voor mij dat mijn schooluniform klopte en dat ik dus ook het juiste koffertje had. We waren nog maar net verhuisd maar mijn vader zorgde dat mijn naam in nette, witte letters geschilderd werd en de verf was nog maar net droog voor dag 1 in Grade Four. En toen bleek dat mijn ongewone Nederlandse naam in koeienletters op afstand te lezen was terwijl klasgenoten hele kleine, bescheiden lettertjes hadden. Tja. Zo is elke TCK wel eens de vreemde vogel. En na zo’n dag ben je blij om “thuis” in die bekende en vertrouwde slaapzak te kruipen.

Foto gemaakt door mijn zus

Wat ik nu als ATCK als groot voordeel ervaar is dat ik niet veel nodig heb om een thuis te maken. Bij deze meest recente verhuizing heb ik wel heel wat dozen laten verschepen maar die spullen heb ik niet nodig om mij thuis te voelen op een nieuwe plek. Ik vind het heerlijk om zo flexibel te zijn! Ja natuurlijk zal het best een tijd duren voordat ik echt thuis ben in Gent maar vanaf dag één, dat ik mijn slaapzak uitrolde in een hoek van de nieuwe woonkamer kon ik het thuis noemen. En ook al kruipen er mieren over de keukenvloer en versta ik de buurman niet. Ik ben thuis hier.

Thuis? met dank aan Arvydas Morgue file

Het aanpassingsvermogen dat je met verhuiservaring opbouwt is waardevol. Met wat creativiteit en hetgene wat zich in een nieuwe omgeving aanbiedt kan een gezin vaak in korte tijd een thuis gevoel creëren. Misschien is het de manier waarop je een simpele pasta schotel maakt, een kaarsje aansteekt of de aanwezigheid van de verjaardagskalender aan een spijker aan de muur... Thuis kan je bij je hebben zonder veel mee te hoeven sjouwen.

                                    

                                                                  ************

Ken je het boek Home Keeps Moving al van Heidi Sand-Hart? Het is geschreven door een adult third culture kid (ATCK) en het gaat onder andere over de vele verhuizingen: Home keeps moving....

Een andere vraag die vaak speelt voor kinderen die in het buitenland opgroeien en die vaak verhuizen is: Waar kom ik vandaan? 

Hoe creëer jij een gevoel van "thuis"? Heb je tips?